ایمپلنت های دندانی
ایمپلنت های دندانی پین های باریکی هستند که از تیتانیوم سازگار ساخته شده که درون استخوان فک گذاشته (کاشته) می شود.پس از جراحی و قرارگیری ایمپلنت درون استخوان فک حدود ۳ تا ۶ ماه زمان برای رشد و ترمیم استخوان اطراف ایمپلنت لازم است.
هنگام انتخاب ایمپلنت میزان استخوان در دسترس، میزان استحکام استخوان و زمان گذاشتن ایمپلنت در نظر گرفته می شود. اگر استخوان کافی برای گذاشتن ایمپلنت در دسترس نباشد می توان در شرایط خاص مقداری استخوان برگرفته از نقاط دیگر پیوند زد. ایمپلنت می تواند بلافاصله پس از از دست رفتن دندان و کشیدن آن یا پس از زمان طولانی و ترمیم ناحیه دندان کشیده شده، جایگزین شود. پس از از دست رفتن دندان در صورت عدم جایگزینی سریع با ایمپلنت امکان تحلیل استخوان و کاهش توانایی جویدن و کج شدن دندانهای کناری وجود دارد.
مکان گذاشتن ایمپلنت و نوع سیستم مناسب تنها بوسیله معاینه ای که دندانپزشک انجام میدهد با در نظر گرفتن سایر شرایط قابل بیان است. میزان حجم و دانسیته (تراکم) استخوان فک، تعداد و موقعیت و استحکام دندانهای طبیعی فرد، شرایط لثه، شرایط و تعداد دندانهای فک مقابل از عوامل مهم حین معاینه است.
در چه مواردی از ایمپلنت استفاده می شود:
۱-فاصله بین دندانها در اثر از دست رفتن یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
از دست رفتن دندان می تواند به دلیل پوسیدگی، بیماری لثه و یا تصادفات باشد. اگر دندان در منطقه حساس از نظر زیبایی باشد علاوه بر سلامتی دندانزیبایی و ظاهر نیز متاثر می شود. فاصله طولانی بی دندانی باعث افزایش رویش دندانهای فک مقابل به این فاصله و جابجایی دندانهای بالا و پایین و از دست رفتن وضعیت قرار گیری مناسب دندانها می شود. عمل جویدن نیز متاثر شده و مفاصل فک پایین در طولانی مدت آسیب می بینند.
درمانهای جایگزین کننده بدون قرارگیری ایمپلنت:
- بریج سه واحدی که مستلزم تراش خوردن و به نوعی قربانی کردن دندانهای سالم مجاور است.
- بریجی که به دندانهای مجاور چسبیده ولی عمر آن محدود است.(Maryland Bridge)
- بریج تنها تاج دندان را جایگزین می کند ولی ریشه را جایگزین نمی کند و نیروهای جویدن به استخوان زیرین منتقل نمی شود و و در طول زمان حجم و ارتفاع استخوان کاهش می یابد .
با توجه به این شرایط ایمپلنت درمان مناسب تری است چون هم دندانهای کناری تراش نمی خورند و هم بطور کامل ساختار دندان حفظ می شود و نیروهای جویدن به استخوان منتقل می شود و حجم استخوان بدون تغییر می ماند.
۲-فاصله زیاد بین دندان ها در اثر از دست رفتن بیش از یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
فاصله بیشتربین دندانها همان اثرات ازدست رفتن یک دندان را بصورت شدیدتر نشان می دهند. عدم زیبایی، مشکلات پخش نیروی جویدن ، درد در مفاصل فک پایین و مشکلات تکلمی از موارد مورد شکایت بیماران می باشد.
درمانهای جایگزین کننده بدون قرارگیری ایمپلنت:
- بریج های چند واحـدی ( با تراش دندان های پایه کناری ) که تعـداد دندان های پایـه باید متنـاسب با طول بی دندانی باشد.
- پروتز پارسیل متحرک که مشکلات خاص خود از نظر تکلمی، جویدن و حتی اجتماعی ایجاد می کند.
۳-زمانی که یک یا بیش از یک دندان از انتهای هر قوس دندانی از دست رفته باشد و تنها یک سمت، دندان طبیعی باشد.
از دست دادن دندانهای آسیای بزرگ در عقب قوس دندانی که وظیفه جویدن و آماده کردن غذا برای هضم دارند باعث آسیب به حرکات جویدن می شود. از طرفی دندانهای باقیمانده به سمت فضای خالی حرکت می کنند و تماس بین دندانها از دست می رود. همچنین دندانهای قوس مقابل نیز به طرف فضا حرکت می کنند و مشکلات مفاصل فک پایین نیز رخ می دهد.
درمان:
درمان فکهای انتهای آزاد سخت می باشد چون تنها در یک سمت دندان وجود دارد.
* پروتز پارسیل متحرک فک بالا یا پایین. پروتز پارسیل ممکن است به عنوان جسم خارجی احساس ناخوشایندی ایجاد و مشکلات تکلمی و جویدن ایجاد نماید.
۴-زمانی که کلیه دندانهای یک یا هر دو فک از دست رفته باشد.
بی دندانی کامل فک بالا و پایین با هم یا به تنهایی منجر به مشکلات بسیار زیادی می شود. جویدن و صحبت کردن از مشکلات اصلی بیماران بی دندان می باشد. از آنجا که دندان ها که عامل ساپورت و حمایت عضـلات صورت هستند دیگر وجود ندارد، صورت بیمار حالت مسنی خواهد داشت.
درمان:
* پروتز کامل متحرک. با وجودی که اکثر بیماران مشکلی از لحاظ گیر پروتز در فک بالا به دلیل نیروی مکشی در کام ندارند ولی مشکلات تکلمی و جویدن همچنان باقی است. عدم گیر یا ثبات پروتز فک پایین مشکل اساسی بیماران بی دندان می باشد و با گذشت زمان و تحلیل بیشتر استخوان بدتر هم می شود که تا حدودی با ریلاین پروتز ( گذاشتن آستر ) تا مدتی برطرف می شود. ریلاین کردن متعدد منجر به لق شدن شدید پروتز و سخت تر شدن صحبت کردن و جویدن می شود.
* ایمپلنت بعنوان ثبات دهنده پروتز کامل. برای مثال میله ای که به دو یا چهار ایمپلنت وصل است و باعث گیر مناسب پروتز می شود.
حتی قرار دادن شش یا هشت ایمپلنت می تواند بعنوان پایه های پروتز ثابت مورد استفادهقرار گیرد.
امروزه می توان حجم کم استخوان را طی عمل بازسازی در شرایط خاص برای پذیرش ایمپلنت آماده ساخت.
بیماری های انعقادی خونی، متابولیک، مخاطی و استخوانی، فاصله کم بین دندان، یا موقعیت نامناسب دندانهای فک بالا و پایین از عوامل محدود کننده در گذاشتن ایمپلنت می باشد.
- کلیه افراد بالغی که دوران رشد را به پایان رسانیده اند، می توانند ایمپلنت بگذارند.
- افراد سیگاری حداقل تا ماههای اولیه پس از گذاشتن ایمپلنت باید سیگار را ترک کنند.
- ایمپلنت مانند دندان طبیعی نیاز به رعایت بهداشت و مراقبت دارد.
قرار دادن ایمپلنت در چه بیمارانی مقدور نیست ؟
پیشرفت علوم و فناوری و از سوئی تکنیک های پیشرفته و کم آسیب و غیر تهاجمی جراحی ایمپلنت امروزه تقریباً انجام این درمان را برای همه افراد با هر وضعیت سلامتی و جسمانی مقدور نموده است.
با این وجود اندک مواردی وجود دارد که باید جهت درمان ایمپلنت با تیم درمانی مذاکره دقیقی از نظر امکان انجام به عمل آید که به طور مختصر بدین شرح است:
- مشکلات خونی شدید و جدی
- سکته قلبی تا فاصله کمتر از شش ماه
- سکته های مغزی در صورتیکه وضعیت با ثبات نبوده بیمار داروی ضد انعقاد دریافت می کند.
- نقص شدید سیستم ایمنی
- شیمی درمانی شدید و گسترده
- مشکلات روانی شدید و اعتیاد به ارام بخش ها
- در سنین کمتر از ۱۵ سال پیشنهاد نمی گردد.
- کیفیت نا مناسب استخوانی
- آسیب های مفاصل قکی
- خشکی دهان شدید
- اعتیاد به سیگار شدید
- بهداشت بسیار پایین بیمار و مواردی که بیمار از رعایت اصول اولیه بهداشتی نیز غافل است.
www.elmvahonar.com
